Çölde İbrahim’le konuşan, Sodom ile Gomora üzerine hüküm yağdıran ve yanan çalıda Musa’ya görünen Allah, İsraillilerden bir tapınak inşa etmelerini isterken “Halkımın arasında olmak istiyorum” diyordu. Kendi yaratıklarından ayrı olan Yaratıcı’nın, aynı zamanda yaratıklarının arasında mevcut olabileceği neredeyse düşünülemez. Ancak, Allah için hiçbir şey imkânsız değildir!

Kutsal Kitap’ta, halkın bunları gönüllü sunularıyla (yani, vermeye istekli olanların verecekleriyle) sağlayacağı söyleniyor. Hatırlarsanız, İsrailliler Mısır’dan ayrıldıkları sırada Mısırlılar onlara pek çok şey vermişlerdi, tapınma çadırının inşası için verilen değerli madenler ve taşların da bu armağanların sonucu oldukları kesin.

Allah’ın ilk talimatı tahtadan bir kutu yapılması oldu. Bu kutuya sandık deniyordu ve altın kaplamalıydı. Tapınma çadırının her bölümü gibi, bu kutu da Allah tarafından verilen kesin ölçülere uyularak yapılmıştı. Tapınma çadırının her bir eşyası ve yapısal öğesi önemliyse de, sandık en özeliydi.

Sandığın özel kapağına Bağışlanma Kapağı adı veriliyordu. Her iki ucunda birer Keruv, yani melek bulunan yekpare altın bir kapaktı. Meleklerin kanatları bağışlanma kapağının üzerinde bir kemer meydana getiriyordu ve yüzleri aşağıya dönüktü. Allah bu meleklerin arasında görünecek ve Musa’yla konuşacaktı. Buna bir anlamda O’nun tahtı denilebilirdi. 

Meleklerin aşağıya doğru bakmasının iki nedeni vardı. Öncelikle, Allah’ın kutsallığına saygı gösteriyorlardı. Tüm yaratılış mevcudiyetini Allah’a borçludur ve biz O’na yaklaştığımızda bunu O’nun doğruluğuna saygı olarak yapmalıyız. İkinci olarak, meleklerin gözleri sandığın içindekilere, yani yasanın tanıklığına dikiliydi. Tapınak ibadet sistemi bütünüyle günahın ciddiyeti ve bağışlanma ihtiyacı üzerine kuruluydu.

Rahipler masada her zaman, Yakup’un on iki oymağını (oğullarını) temsilen, on iki somun mayasız ekmek bulunmasına özen göstereceklerdi. Her yedinci günde, yani Sebtte, bu ekmeği yiyeceklerdi, bu onların beslenmeleri ve hayatta kalmaları için Allah’a olan bağımlılıklarını simgeliyordu.

Tapınma çadırının penceresi yoktu, duvarları arasındaki tek ışık kaynağı kandillikten geliyordu.

Tapınma çadırının en iç kısmında, Allah’ın Bağışlanma Kapağı üzerinde göründüğü yerde en değerli metaller ve malzemeler kullanılmıştı. Ancak Bağışlanma Kapağından uzaklaştıkça malzemelerin değeri düşüyordu. Buradan alacağımız ders, Allah’ın huzurunda güzellik ve paklık, O’ndan uzaklaştıkça ise yalnızca yargı ve sürekli temizlenme ihtiyacı olduğudur.

Tapınma çadırının içi iki bölüme ayrılmıştı. En küçük alanın adı En Kutsal Yer’di ve Ahit Sandığı buraya konulmuştu. Bu alanın tapınma çadırının diğer bölümünden ayrılması gerekiyordu, bu nedenle iki odayı ayırmak için bir perde astılar. Perdenin, rahiplerin sürekli olarak Allah’ın huzurunda bulunmalarını engellemesi önemli bir ayrıntıdır. Aynı zamanda bizi Allah’tan ayıran günahın bir simgesiydi.

Allah’ın Musa’ya inşa etmesini emrettiği tapınma çadırı çok önemliydi, zira Allah’a ibadet edilebilecek, kurban sunulabilecek ve İsrailoğullarının günahlarını ve bir kurtarıcıya ihtiyaçları olduğunu hatırlayabilecekleri bir yer sağlıyordu.

Derse dönmek için buraya tıklayın